Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

canis villaticus

  • 1 villaticus

    villātĭcus, a, um c. villaris.
    * * *
    villātĭcus, a, um c. villaris.
    * * *
        Villaticus, pen. corr. Adiectiuum: vt Canis villaticus. Colum. Le chien ou mastin qui se tient en la metairie.
    \
        Alites villaticae. Plin. Les oiseauls ou volaille de la metairie.

    Dictionarium latinogallicum > villaticus

  • 2 canis

    cănis, is, m. f. [st2]1 [-] chien, chienne. [st2]2 [-] chien (t. d'injure). [st2]3 [-] la Canicule (une constellation). [st2]4 [-] chien de mer. [st2]5 [-] le coup du chien (aux dés, c'est un mauvais coup: le joueur a obtenu les quatre as). [st2]6 [-] chaîne, carcan.    - cane pejus vitare (aliquid): éviter (qqch) comme la peste.    - cave canem: prends garde au chien.    - damnosi facito stent tibi saepe canes, Ov. A. A. 2, 206: fais en sorte d'avoir souvent le coup de chien.
    * * *
    cănis, is, m. f. [st2]1 [-] chien, chienne. [st2]2 [-] chien (t. d'injure). [st2]3 [-] la Canicule (une constellation). [st2]4 [-] chien de mer. [st2]5 [-] le coup du chien (aux dés, c'est un mauvais coup: le joueur a obtenu les quatre as). [st2]6 [-] chaîne, carcan.    - cane pejus vitare (aliquid): éviter (qqch) comme la peste.    - cave canem: prends garde au chien.    - damnosi facito stent tibi saepe canes, Ov. A. A. 2, 206: fais en sorte d'avoir souvent le coup de chien.
    * * *
        Canis, huius canis, com. g. Un chien, ou une chienne.
    \
        Canis foemina paruulo Cyro vbera praebens. Iustinus. Une chienne.
    \
        Corda canum leuisomna. Lucret. De legier somme.
    \
        Canum fida custodia. Cic. La seure garde.
    \
        Excubiae canum Horat. Le guet des chiens.
    \
        Arguti canes. Seneca. Jappans.
    \
        Armillati canes. Propert. Qui ont des colliers de poinctes de fer au col.
    \
        Assiduus canis. Colum. Qui ne bouge de la maison, pour la garder.
    \
        Citi. Ouid. Legiers.
    \
        Emeriti. Stat. Qui ne peuvent plus courir ne servir.
    \
        Erroneus canis. Colum. Trottier, Coureur, Qui ne se tient point à l'hostel.
    \
        Melitaei canes. Plin. Petis chiens de damoiselles.
    \
        Molossi canes. Horat. Dogues.
    \
        Odori canes. Claud. Qui ont bon nez, Qui ont grand flairement, et sentent bien tost la beste sauvage.
    \
        Pastoralis canis. Columel. Un mastin, Chien qui garde le bestail, Chien de bergier.
    \
        Pecuarius canis. Columel. Chien de bergier.
    \
        Pernix. Columel. Legier, Viste, Bien courant.
    \
        Peruigil. Seneca. Qui veille tousjours.
    \
        Soliciti. Ouid. Soigneux de faire bon guet.
    \
        Venaticus canis. Columel. Chien de chasse.
    \
        Vigilax canis. Columel. Chien de bon guet.
    \
        Villaticus canis. Columel. Un mastin de laboureur qui garde la metairie.
    \
        Addicere aliquem canibus. Horat. L'abandonner et faire manger aux chiens. \ Agere canes. Ouid. Mener.
    \
        Hortari canes. Ouid. Harer.
    \
        Pascere canem sero. Virg. Nourrir de laict cler, de laict mesgue.
    \
        Vlulare dicuntur canes, quum lamentantibus similes lugubrem quandam et querulam edunt vocem. Ouid. Heurer.
    \
        Canis. Terent. Quand par oultrage on appelle quelcun chien, ou mastin, Canaille.
    \
        Canis, pro Assecla. Ci. Qui suit un autre par tout, comme le chien suit son maistre.

    Dictionarium latinogallicum > canis

  • 3 canis

    canis, is, c., (κύων, Genet. κυνός), der Hund, I) eig.: c. femina, Hündin, Varr.: c. feta, Enn. fr.: c. praegnans, Varr.: partu gravida, Iustin. 43, 4, 4: c. alba, Sen.: c. villaticus, Col.: c. venaticus, Plaut. u. Cic.: c. extrarius, Suet.: c. catenarius, Sen.: c. pastoricius, Apul.: c. gregarius, Porph. Hor.: c. acer, c. sagax, Enn. fr. u. Cic.: c. obscoena, schamloser, Verg.: canes nocturni, Cic.: c. moestos edens eiulatus, kläglich heulender, Plin.: canis rabiosus, Cels.: rabiosa femina c., Plaut.: c. mordax, Plaut.: c. gravis, Ggstz. c. pernix, Col.: c. Laconicus, spartan. Jagdhund, Petr.: c. Molossus, molossischer Jagdhund, Lucr. u. Hor.: c. Echidnaea, Ov., od. c. tergeminus, Ov., od. vipereus, Ov., od. c. Tartareus, Mart., od. c. Stygius, Sen. poët., Zerberus: canes semidei, Anubis, Lucan.: alere canes ad venandum, Ter.: alere canes in Capitolio, Cic.: canem alligare ad ostium, Sen. rhet.: od. religare pro foribus, Suet.: circumdare canibus saltus, Verg.: immissis canibus agitare feras, Verg.: cave canem (als Inschrift an der Haustür), Varr. sat. Men. 143. Petr. 29, 1. Corp. inscr. Lat. 10, 877; Titel einer Satura, Varr. sat. Men. 75. – Sprichw., α) cane peius et angue vitare, ärger fliehen als usw., Hor. ep. 1, 17, 30. – β) venatum ducere invitas canes (= jmd. trotz seines Sträubens zu etwas zwingen), Plaut. Stich. 139. – γ) canis a corio numquam absterrebitur uncto, an kleinen Riemen lernt der Hund Leder fressen, Hor. sat. 2, 5, 83. – δ) a cane non magno saepe tenetur aper (= auch ein Schwächerer wird oft eines Stärkeren Herr), Ov. rem. 422. – ε) canis timidus vehementius latrat quam mordet (= ein Furchtsamer schimpft wohl, aber er greift nicht an), Curt. 7, 4 (16), 13. – II) übtr.: A) v. Menschen: a) als Schimpfwort, Hund, zum Ausdruck der Unverschämtheit, Schmutzigkeit, des zynischen Wesens, Plaut. most. 41. Ter. eun. 803. Hor. epod. 6, 1 (vgl. sat. 2, 2, 56). Petr. 74, 9. Suet. Vesp. 13: dah. canes v. den zynischen Philosophen, Diogenes cum choro canum suorum, Lact. epit. 39, 4. – od. der Wut, Raserei, Plaut. Men. 714 u. 718. – b) von bissigen Menschen, besonders Anklägern, Cic. Rosc. Am. 57. Sen. ad Marc. 22, 5. – c) v. unterwürfigen Anhänger einer Person, Schmarrotzer, Kreatur, Clodianus canis, Cic. Pis. 23. – B) der Hund als Sternbild, a) canis maior, κύων, der große Hund, ein Sternbild auf der südlichen Halbkugel, nahe der Milchstraße, Vitr., Verg. u.a. – b) canis minor, auch Antecanem (s. d.), griech. προκύων, der kleine Hund, ein Sternbild am Äquator u. südl. von ihm, Ov.: dem Mythus zufolge der Hund der Erigone, der Tochter des Ikarus, dah. canis Erigoneïus u. Icarius, Ov. – v. beiden Hunden, Plur. canes, Varr. r. r. 2, 1, 8. – C) canis marinus, der Seehund, Sen. de ben. 2, 34, 2. Plin. 9, 110; u. canes mythisch von den Hunden der Scylla, Lucr. 5, 889 (892). Verg. Aen. 3, 432. Tibull. 3, 4, 89. Cic. Verr. 5, 146. – D) im Würfelspiele (lusus talorum), der unglücklichste Wurf, wenn jeder der vier Würfel die Zahl I zeigt (also der Wurf IIII), der Hundswurf, Pasch (Ggstz. Venus), canes damnosi, Prop. 4, 8, 46. Ov. trist. 2, 474: canem mittere, Aug. bei Suet. Aug. 71, 2. – dah. sprichw., tam facile homines occīdebat quam canis excidit, Sen. apoc. 10, 2. – E) eine Art Fessel, ut canem et furcam feras, Plaut. Cas. 389. – / arch. Nbf. canēs, is, c. (s. Varr. LL. 7, 32), Plaut. Men. 718; most. 41; trin. 170 u. 172. Enn. ann. 518. Lucil. sat. 1, 32 u. 6, 12.

    lateinisch-deutsches > canis

  • 4 canis

    canis, is, c., (κύων, Genet. κυνός), der Hund, I) eig.: c. femina, Hündin, Varr.: c. feta, Enn. fr.: c. praegnans, Varr.: partu gravida, Iustin. 43, 4, 4: c. alba, Sen.: c. villaticus, Col.: c. venaticus, Plaut. u. Cic.: c. extrarius, Suet.: c. catenarius, Sen.: c. pastoricius, Apul.: c. gregarius, Porph. Hor.: c. acer, c. sagax, Enn. fr. u. Cic.: c. obscoena, schamloser, Verg.: canes nocturni, Cic.: c. moestos edens eiulatus, kläglich heulender, Plin.: canis rabiosus, Cels.: rabiosa femina c., Plaut.: c. mordax, Plaut.: c. gravis, Ggstz. c. pernix, Col.: c. Laconicus, spartan. Jagdhund, Petr.: c. Molossus, molossischer Jagdhund, Lucr. u. Hor.: c. Echidnaea, Ov., od. c. tergeminus, Ov., od. vipereus, Ov., od. c. Tartareus, Mart., od. c. Stygius, Sen. poët., Zerberus: canes semidei, Anubis, Lucan.: alere canes ad venandum, Ter.: alere canes in Capitolio, Cic.: canem alligare ad ostium, Sen. rhet.: od. religare pro foribus, Suet.: circumdare canibus saltus, Verg.: immissis canibus agitare feras, Verg.: cave canem (als Inschrift an der Haustür), Varr. sat. Men. 143. Petr. 29, 1. Corp. inscr. Lat. 10, 877; Titel einer Satura, Varr. sat. Men. 75. – Sprichw., α) cane peius et angue vitare, ärger fliehen als usw., Hor. ep. 1, 17, 30. – β) venatum ducere invitas canes (= jmd. trotz seines Sträubens zu etwas zwingen), Plaut. Stich. 139. – γ) canis a corio numquam absterrebitur
    ————
    uncto, an kleinen Riemen lernt der Hund Leder fressen, Hor. sat. 2, 5, 83. – δ) a cane non magno saepe tenetur aper (= auch ein Schwächerer wird oft eines Stärkeren Herr), Ov. rem. 422. – ε) canis timidus vehementius latrat quam mordet (= ein Furchtsamer schimpft wohl, aber er greift nicht an), Curt. 7, 4 (16), 13. – II) übtr.: A) v. Menschen: a) als Schimpfwort, Hund, zum Ausdruck der Unverschämtheit, Schmutzigkeit, des zynischen Wesens, Plaut. most. 41. Ter. eun. 803. Hor. epod. 6, 1 (vgl. sat. 2, 2, 56). Petr. 74, 9. Suet. Vesp. 13: dah. canes v. den zynischen Philosophen, Diogenes cum choro canum suorum, Lact. epit. 39, 4. – od. der Wut, Raserei, Plaut. Men. 714 u. 718. – b) von bissigen Menschen, besonders Anklägern, Cic. Rosc. Am. 57. Sen. ad Marc. 22, 5. – c) v. unterwürfigen Anhänger einer Person, Schmarrotzer, Kreatur, Clodianus canis, Cic. Pis. 23. – B) der Hund als Sternbild, a) canis maior, κύων, der große Hund, ein Sternbild auf der südlichen Halbkugel, nahe der Milchstraße, Vitr., Verg. u.a. – b) canis minor, auch Antecanem (s. d.), griech. προκύων, der kleine Hund, ein Sternbild am Äquator u. südl. von ihm, Ov.: dem Mythus zufolge der Hund der Erigone, der Tochter des Ikarus, dah. canis Erigoneïus u. Icarius, Ov. – v. beiden Hunden, Plur. canes, Varr. r. r. 2, 1, 8. – C) canis marinus, der Seehund, Sen. de ben. 2, 34, 2. Plin. 9, 110; u. canes
    ————
    mythisch von den Hunden der Scylla, Lucr. 5, 889 (892). Verg. Aen. 3, 432. Tibull. 3, 4, 89. Cic. Verr. 5, 146. – D) im Würfelspiele (lusus talorum), der unglücklichste Wurf, wenn jeder der vier Würfel die Zahl I zeigt (also der Wurf IIII), der Hundswurf, Pasch (Ggstz. Venus), canes damnosi, Prop. 4, 8, 46. Ov. trist. 2, 474: canem mittere, Aug. bei Suet. Aug. 71, 2. – dah. sprichw., tam facile homines occīdebat quam canis excidit, Sen. apoc. 10, 2. – E) eine Art Fessel, ut canem et furcam feras, Plaut. Cas. 389. – arch. Nbf. canēs, is, c. (s. Varr. LL. 7, 32), Plaut. Men. 718; most. 41; trin. 170 u. 172. Enn. ann. 518. Lucil. sat. 1, 32 u. 6, 12.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > canis

  • 5 villaticus

    vīllāticus, a, um (villa), auf dem Landhause befindlich, gallinae, Varro: alites, Plin.: canis, Colum. u. Apul.: pastio, Hofwirtschaft, Varro.

    lateinisch-deutsches > villaticus

  • 6 villaticus

    vīllāticus, a, um (villa), auf dem Landhause befindlich, gallinae, Varro: alites, Plin.: canis, Colum. u. Apul.: pastio, Hofwirtschaft, Varro.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > villaticus

  • 7 Hofhund

    Hofhund, canis catenarius (Kettenhund übh.). – canis villaticus (der das Landgut bewacht).

    deutsch-lateinisches > Hofhund

См. также в других словарях:

  • chien — Chien, mascul. ou une Chienne, Canis. Forte a Graeco {{t=g}}kuôn.{{/t}} Quand un chien flairant la trace, abbaye tant soit peu, Nictere, Festus. Chiens qui sentent incontinent la trace de la beste, comme font les chiens qu on appelle Espagnols,… …   Thresor de la langue françoyse

  • Ratonero Valenciano — Zwei typische dunkle, dreifarbige Ratoneros Valencianos …   Deutsch Wikipedia

  • mastin — Mastin, m. C est un chien de berger, et d hostel de village, qui n a nulle addresse ne gentillesse en luy, comme ont les levriers, chiens courans, allans, ou dogues, Canis villaticus. L Italien dit Mastino. On appelle un homme mastin, quand il… …   Thresor de la langue françoyse

  • metairie — Metairie, Colonia, Magalia magaliorum, Villa, {{t=g}}métousia,{{/t}} Metaysie, vel Metairie, s in r verso a nobis dicitur, idque a participando et communicando, quod {{t=g}}métékontés{{/t}} siue {{t=g}}métontés,{{/t}} id est, ii qui ibi habitant …   Thresor de la langue françoyse

  • Hund [1] — Hund (Canis), 1) Gattung der reißenden Raubthiere, mit oben drei, unten drei Lücken u. hinter dem großen Fleisch od. Reißzahne zwei Höckerzähnen, fünf Zehen an den Vorder , vier an den Hinterfüßen, mit nichtzurückziehbaren Krallen; die Schnauze… …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»